జననీ జన్మభూమిశ్చ!

జననీ జన్మభూమిశ్చ!

మా మనవరాలు  కి వంట్లో బాగాలేదు అంటే చూద్దామని, రెండోసారి (మొదటి సారి మనవరాలు పుట్టినప్పుడు వెళ్ళాను), అట్లాంటా  కు వెళ్ళాను. నేను వెళ్ళిన మూడు నెలల తరువాత, మా ఏమండీగారు పిల్లల బలవంతము మీద ఒక నెలరోజులుందామని మొదటిసారి అమెరికాకు, వచ్చారు. ఆయన వస్తున్నరోజు, హంట్స్ విల్లే నుండి, మా అబ్బాయి, కోడలు అట్లాంటాకు వచ్చారు. మా అబ్బాయి ని రెండు సంవత్సరాల తరువాత, మావారు చూడటము అప్పుడే! ఏర్ పోర్ట్ నుండి ఇంటికి రాగానే, మా వారు సూట్ కేస్ లు విప్పుతుంటే అందరూ, చాలా క్యూరియస్ గా ఎవరికే బహుమతులు తెచ్చారా అని చూస్తున్నారు. ఒక సూట్కేస్ నిండా స్వీట్ బాక్స్ లు! ఇన్ని స్వీట్స్ తెచ్చారేమిటీ అంటే అవి మనవి కాదు, మా ఫ్రెండ్స్, వాళ్ళ పిల్లలకు ఇవ్వమన్నవి అని రెండో సూట్కేస్ లో నుండి కూడా కొన్ని స్వీట్ బాక్స్ లు తీసి అవి మనకు అని ఇచ్చారు. సరే పిల్లలందరికీ తలా ఒక కానుక ఇచ్చారు. సూట్కేస్ ఖాళీ! అసలు మీ బట్టలేవండీ????? అని నేనడుగుతే పాపం అప్పుడు చూసుకున్నారు తన వస్తువులేవీ తెచ్చుకోలేదని! మరునాడు ఉదయమే మా అబ్బాయి ఆయనను తీసుకెళ్ళి, కావలసినవి కొని ఇచ్చి, ఆయన తెచ్చిన స్వీట్స్ అన్నీ పాక్ చేసి, ఎవరివి వాళ్ళకు పంపి, నేను ఫ్రైడే వచ్చి మిమ్మలిని హంట్స్ విల్లే తీసుకెళుతాను అని, మినియాపొలీస్ కు టూర్ మీద వెళ్ళాడు.

ఫ్రై డే మద్యాహనం  అన్నీ సద్దేసుకొన్నాము. వచ్చి నాలుగు రోజులే కదా అయ్యింది, నెక్స్ట్ వీక్ వెళుదురుగాని అని మా అమ్మాయి కాస్త గునిసింది. ఇక్కడ స్నో చాలా పడుతోంది, ఫ్లైట్స్ అన్ని కాన్సిల్ అయ్యాయి రేపు పొద్దున్నే వస్తానని మా అబ్బాయి  కాల్ చేసి చెప్పాడు. సరే, సాయం కాలము కాసేపు తిరిగి వచ్చి పడుకున్నాము. మద్యరాత్రి మా మనవరాలు ఏడుస్తుంటే పాలు కలుపుదామని లేచాను. ఫోన్ లో ఆన్సరింగ్ మిషిన్ బీప్... బీప్ అంటోంది. చూస్తే, మా మరిదిగారి మెసేజ్, అన్నయ్యా నీతో మాట్లాడాలి అర్జెంట్ అని వినిపించింది. వెంటనే ఏమండీనీ లేపాను. ఆయన ఇండియాకు కాల్ చేసారు. మా ఆడపడుచు విజయ లిఫ్ట్ చేసింది. ఏటమ్మా విజయా, వెంకట్ ఫోన్ చేసాడు అంటే, నాన్న తో మాట్లాడు అన్నయ్యా అని, మా మామగారికి ఇచ్చింది. మాధవా అమ్మకు వంట్లో బాగాలేదురా, కోడలిని తీసుకొని వెంటనే బయిలుదేరి రా అన్నారు, మా మామగారు. మళ్ళీ ఇద్దరూ రండి, నువ్వొక్కడివే కాదు అన్నారు. ఏమైంది నాన్నా అంటే మీరు రండి, అమ్మకు చాలా సీరియస్ గా వుంది అన్నారు. అంతే, ఎవరికీ ఏమి మాట్లాడాలో తెలీలేదు. మా అమ్మాయి  వెంటనే, ఫ్లైట్ టికెట్స్ కోసం ప్రయత్నం మొదలు పెట్టింది. మేము వచ్చిన కోరియన్ ఏర్లైన్స్ ఆ రోజు లేదు. తను టికెట్స్ కోసం ప్రయత్నము లో వుంది. మావారేమో మాటా పలుకూ లేకుండా నిశబ్ధం గా వున్నారు. ఎట్టకేలకు డెల్టా ఏర్లైన్స్ లో 5000$ తో దొరికాయి!

అప్పటికి తెల్లవారుఝాము నాలుగైంది. టికెట్స్ దొరికాయి, బయిలుదేరుతున్నారు అని మామాగారికి చెప్పింది అమ్మాయి. అప్పుడు, ఏమండీ ఫోన్ తీసుకొని, నాన్నా అమ్మతో ఒక్కసారి మాట్లాడుతాను, అమ్మకివ్వు ఫోన్ అన్నారు. మా అత్తగారు ఫోన్లో చిన్నగా ' మాధవా ' ' మాధవా ' అని రెండుసార్లు పిలవటము స్పీకర్ల లో నుండి వినిపించింది అమ్మా నేను వస్తున్నాను ఎక్కడికీ వెళ్ళకమ్మా అని ఘట్టిగా ఏడ్చేశారు. మా అందరికీ కళ్ళళ్ళో నీళ్ళు తిరిగాయి. ఓ పదినిమిషాలకు మా అత్తగారు ఇకలేరు అన్న వార్త తెలిసింది. ఆవిడ గొంతు విన్నప్పుడు, పరవాలేదేమో అనుకున్నాము, కాని అదే ఆవిడ చివరి మాట అని తెలుసుకోలేక పోయాము.

సారీ డాడీ సారీ, నిన్ను రమ్మని బలవంతము చేయక పోతే బామ్మ దగ్గరే వుండే వాడివేమో అని సంజు వల వలా ఏడ్చేసింది. అవును... మావారు ఇంజనీరింగ్ సెకండ్ ఇయర్ లో వుండగా, చైనా వార్ లో వెళ్ళేందుకు, చదువు వదిలేసి ఆర్మీ లో షార్ట్ సర్వీస్ కమీషండ్ ఆఫీసర్ గా చేరారట. అప్పుడు మా అత్తగారు ఎంతచెప్పినా, మన అవసరమున్నప్పుడే మాతృభూమికి సేవ చేయాలి అని యుద్ధానికి వెళ్ళారుట. ఇంజనీర్ అవుతాడనుకుంటే, మొండివాడు ఎంత బతిమిలాడినా వినకుండా వెళ్ళాడు అని మా అత్తగారు ఎప్పుడూ అనేవారు. మేము బరోడాలో వుండగా, మావారు, రాజస్తాన్ లో ఎక్సర్సైజ్ కు వెళ్ళినప్పుడు, మా అత్తగారు చాలా సీరియస్ అయ్యారు. ఆయన వెళ్ళింది బార్డర్ కు. అక్కడికి వార్త చేరటము కష్టం. ఆ రోజులలో, మొబైల్ ఫోన్ లు కాదు ఇళ్ళలోనే లాండ్ ఫోన్ లు కూడా వుండేవికావు. యూనిట్ నుండి వార్త వెళ్ళాలి. మేము చేద్దామన్నా వీలుకాని పరిస్తితి. అసలు నాకూ ఆ వార్త అందలేదు! మావారు పదిహేను రోజుల తరువాత తిరిగి వచ్చాక తెలిసింది. అంతే వెంటనే వెళ్ళారు. ఈయనను చూడగానే, అదృష్టవసాత్తు, అప్పటికే కోలుకొన్న మా అత్తగారు, ఇక నువ్వు హైదరాబాద్ వచ్చేయరా మాధవా అని భోరున ఏడ్చేసారుట. బరోడా రాగానే వాలంటరీకోసం అప్లై చేసారు. ఆయన సీ. ఓ ఇంటికి వచ్చి మరీ, నువ్వు లెఫ్ట్ నెంట్ కల్నల్ గా అప్ర్రూవ్ అయ్యావు, ప్రమోషన్ తీసుకొని ఆజ్ ఏ కల్నల్ గా రిటైర్ అవ్వచ్చుకదా అని నచ్చ చెప్పారు. కాని, ఇప్పుడు ప్రమోషన్ తీసుకుంటే ఇంకో రెండు సంవత్సరాలుండాలి, అప్పటి వరకు నేనుండలేను, అమ్మ కోసం వెళ్ళాల్సిందే అని ఆర్మీ వదిలి హైదరాబాద్ వచ్చేసారు. జన్మభూమికి అవసరమైనప్పుడు, చదువును మధ్యలోనే వదిలేసి 19 సంవత్సరాల వయసులోనే ఆర్మీలో చేరారు. జనని కి అవసరము అనుకున్నప్పుడు, వచ్చిన ప్రమోషన్ ను తృణప్రాయముగా వదులుకొన్నారు. ఇప్పటికీ ఆయన ఆర్మీ ఫ్రెండ్స్ అంటూ వుంటారు, నువ్వు వాలెంటరీ తీసుకోకపోతే బ్రిగేడియర్ వి అయ్యేవాడివి అని. ఆ రోజు నుండి నాలుగు రోజుల క్రితం అట్లాంటా వచ్చేవరకూ అమ్మను కనిపెట్టుకొనే వున్నారు. విధివిలాసం..... వెళ్ళి పిల్లల దగ్గర కొన్ని రోజులు గడిపిరమ్మని పంపిన అమ్మ అంత అకస్మాతుగా వెళ్ళి పోవటము ఆయనకు చాలా పెద్ద షాక్... 

 మేము చెక్ ఇన్ అవుతుండగా మా అబ్బాయి  వురుకులు పరుగులు మీద వచ్చాడు. చాలా భారమైన గుండెలతో బయిలు దేరాము. హైదరాబాద్ ఎలా చేరామో తెలీదు. ఇంటికి రాగానే వాకిట్లో బల్ల మీద, పచ్చని మోములో ఎర్రని కుంకుమతో, ఆకుపచ్చని గుంటూరు జరీ చీర తో మెరిసిపోతూ పడుకొని వున్నది మా అత్తగారి పార్ధివ శరీరము అంటే నమ్మకము కలగ లేదు. ' మాధవా, మాధవా ' (అసలు పేరు ప్రభాత్ ఐనా, ఇంట్లో మావారిని మాధవ అనే పిలుస్తారు) అని పిలిచి మాట్లాడి వెళ్ళిపోయారు.

మాతృభూమికి, మాతృమూర్తి కి, కుటుంబ సభ్యులకు అనే కాదు ఎవరికే అవసరమైనా నేనున్నాను అని సహాయానికి వెళుతారు మా ఏమండీగారు.అసలు ఎవరికైనా సహాయం అవసరం అని కూడా వాళ్ళు అడగనవసరం లేదు.అర్ధరాత్రి ,మిట్టమధ్యాహ్నం అని లేదు ఎప్పుడు ఎవరు వచ్చినా మా ఇంట్లో భోజనం పెట్టవలిసిందే. అంత దూరం నుంచి వచ్చారు ఈ సమయం లో హోటల్స్ ఉండవు అని అర్ధరాత్రి వచ్చిన లేబర్ కు అన్నం పెట్టించేవారు.ఆ రకం గా మా ఇంట్లో ఎప్పుడూ ఒక మనిషి భోజనం ఉంటుంది.ఇక చదువు కోసమని, వైద్యం కోసమని ఏ వసరానికైనా ఎవరు అడిగినా పర్స్ లో నుంచి ఎంత చేతికి వస్తే అంత  డబ్బు తీసి ఇచ్చేవారు.ఎంత మందినో ఎన్ని విధాలుగానో ఆదుకున్నా ఏ రోజూ నాకు కూడా చేప్పలేదు. తను పని చేసిన ఈ.యం.ఈ సూత్రం "కరం హీ ధరం" అని నమ్మారు.చివరి వరకూ అదే విధంగా ఉన్నారు.

ఆర్మీ నుంచి వచ్చేసాక ఏపీ.ట్రాన్స్ కో లో కాంట్రాక్ట్స్ చేసారు.నాలుగు సంవత్సరాల క్రితం బైపాస్ అయ్యేవరకూ చేసారు.ఆ తరువాత ఆ కంపెనీ అమ్మేసి,మా అబ్బాయి పెట్టిన సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీలో డైరెక్టర్ గా ఉన్నారు.19 వ సంవత్సరం నుంచి చివరి వరకూ పనిచేస్తునే ఉన్నారు.

ఉదయం మాములుగా నేను ఆరున్నరకే యోగా కోసమని,నిద్ర లేపాను.లేచి ట్రాక్ సూట్ వేసుకున్నాక , కాఫీ ఇచ్చి నేను లోపలికి వెళ్ళాను.నేను మళ్ళీ బయటకు వచ్చేసరికి యోగా బెడ్ మీద పడుకొని ఉన్నారు.అలా సునాయసంగా యోగ నిద్రలోకి వెళ్ళిపోయారు."అనాయాసేన మరణం, వినా దైత్యేన జీవితం " గడిపిన కర్మయోగి.
"ఎవరెవరో వచ్చి అమ్మా మాకు సార్ ఈ సాయం చేసారు.మాకు అండగా ఉండేవారు.అండను కోల్పోయాము" అని నివాళులు అర్పిస్తుంటే ఆశ్చర్యపోయాను.నాకసలు తెలీనే తెలీదు ఇంతమంది కి ఇంత సహాయం చేసారని.మా కాలనీలో అందరూ అనటమే మేజర్ గారి కోసం ఎంత మంది వచ్చారు అని ఇల్లు , బయట సందు అంతా నిండిపోయారు , వంద మంది మహాప్రస్థానం దాకా వెంట వెళ్ళారు, మిలిటరీ హానర్ తో సాగనంపారు.అంతటి పుణ్యాత్ముడికి భార్యను కావటం నా అదృష్టం.

మా ఏమండీగారికి సెల్యూట్ చేయటం తప్ప ఏమీ చేయలేక వంటరిగా మిగిలిపోయాను.