కందిపప్పు కావాలా బాబూ !!!

3.కందిపప్పు కావాలా బాబూ!

నమస్తే నా ప్రభాతకమలం కు స్వాగతం.

కొత్తకుండలో నీరు చల్లన, కొత్తకాపురం తియ్యన! కానీ ఈ వంటిల్లు ఉంది చూసారూ మహా  చిలిపిది.కొత్తపెళ్ళికూతురిని తికమక , మకతిక పెట్టేసి చెడుగుడు ఆడిస్తుంది.అందులోనూ చదువు నుంచి డైరెక్ట్ గా వచ్చిన అమ్మాయంటే దానికి మహా అలుసు.అలా అది నన్ను ఏడిపించిన  ఓ విషయం మొన్న గాజర్ హల్వా లో చెప్పాగా!ఈ రోజు ఇంకోటి,నా ఏమండీ కథలల్లోని మూడో కథ "కందిపప్పు కావాలా బాబూ!" లో చెపుతాను .సరేనా!

తీరికగా నవల చదువుకుంటున్న నాతో మా అమ్మాయి "ఇండియన్ స్టోర్స్ కు వెళుదాము రామ్మా "అని పిలిచింది.నవల పక్కన పెట్టి తన తో బయలుదేరాను.స్టోర్ లో ఏమేమి ఉన్నాయా అని చూస్తున్న నాకు ,పక్క రాక్ దగ్గర నుంచి "ఇందులో కందిపప్పూ ఏదిరా ? మనం ఏమి తీసుకోవాలి?" అని ఓ అబ్బాయి మాట వినిపించింది.తెలుగు మాట వినిపించగానే ఎవరో తెలుగువాళ్ళు ఉన్నారే అనుకుంటూ తొంగి చూసాను.ఇద్దరు కాలేజ్ స్టూడెంట్స్ లా ఉన్నారు.ఒక అబ్బాయి చేతిలో కందిపప్పు,సెనగపప్పు,పెసరపప్పు ఉన్న పొట్లాలు పట్టుకొని రెండో అబ్బాయిని అడుగుతున్నాడు.

"ఏమో రా మా అమ్మ వచ్చే ముందు చూపించి చెప్పింది కాని ఇప్పుడు గుర్తు పట్టలేకపోతున్నాను."అన్నాడు రెండో అబ్బాయి.

ఆ సంభాషణ వినగానే నా మనసు నా పెళ్ళైన కొత్తరోజుల్లోకి, పూనాకి వెళ్ళిపోయింది, అచ్చట్లు ముచ్చట్లు , చిటిపొటి అలుకలతో మా కొత్తకాపురం మొదలై అప్పటికి రెండు నెలలైంది.పూనాకు వచ్చే ముందు ,వెళ్ళగానే సరుకులు ఏమి కొనుక్కుంటారు అని అమ్మ,అత్తయ్యగారు వంటకు కావాల్సిన పప్పులూ, బియ్యం తో సహా అన్నీ మూడు నెలలకు సరిపోను కట్టి ఇచ్చారు.ఇద్దరూ విడివిడిగానూ, కలిసీ ఏవి ఏవో ,ఎట్లా వాడాలో చెప్పారు.సరే ఇహ కొత్తకాపురమూ, కొత్త మొగుడూ,కొత్తవంటా లో మూడునెలల సరుకులూ రెండు నెలలకే ఐపోయాయి.సరుకులన్నీ ఐపోతున్నప్పుడే ఏమండీ తో సామాన్లు తెచ్చుకోవాలీ అని చెపుతునే ఉన్నాను కాని ఏమండీకి ,పరీక్షల మూలం గా టైం దొరకటం లేదు.పోనీ నేను కాలేజ్ నుంచి వచ్చేటప్పుడు తెచ్చుకుందామా అనుకుంటే , వచ్చీరాని హిందీ.దేనిని ఏమంటారో తెలీదు.పైగా హైదరాబాద్ లో ఉన్నప్పుడోసారి బజార్ కు వెళ్ళినప్పుడు అరటిపండ్లు బాగుంటే కొందామని ఎంతకిస్తావు బాబూ అని అడిగాను.

"సవా రూపియాకో డజన్" అన్నాడు.ఏది కొన్నా బేరం ఆడాలి కదా.వాళ్ళు చెప్పిన రేట్ కు కొంటామేమిటి అనుకొని "దేడ్ రూపియాకు దేదో." అన్నాను. అతను నా వైపు ఎగాదిగా చూసి ఇచ్చేసాడు.భలే బేరమాడాను అని సంతోషపడిపోతూ ఇంటికి వచ్చి అత్తయ్యగారితో చెప్పాను.ఆవిడ "ఓసి పిచ్చిపిల్లా సవ్వారూపియా అంటే, రూపాయి పావలా.దేడ్ రూపియా అంటే రూపాయిన్నర.వాడు రూపాయి పావలాకి ఇస్తానంటే నువ్వు రూపాయన్నరకు తెచ్చావు."అన్నారు.సో అలా ఉండే నా హిందీ తో ఏమి కొంటాను?

ఇక ఆరోజు కాలేజ్ కు వెళ్ళే ముందు "ఏమండీ ఇంట్లో పెసలు తప్ప అన్నీ ఐపోయాయి.ఏమీ లేవు.ఈ రోజు సామాన్లు తెచ్చుకోకపోతే కష్టం "అన్నాను.

"పెసలు ఉన్నాయిగా,నీకు పెసరట్టు చేయటం బాగానే వచ్చిందిగా. ఈ రోజు కు పెసలు నానబోసి రాత్రి కి పెసరట్టు చేసేయి. ఈ రోజు ఎగ్జాం ఐపోయాక ,సాయంకాలం వెళ్ళి తెచ్చుకుందాము."అన్నారు ఏమండి.

కాలేజ్ నుంచి వచ్చాక సాయంకాలము షాప్ నుంచి వచ్చాక రుబ్బేందుకు ఓపిక ఉంటుందో ఉండదో అని పొద్దున నానబోసిన పెసలు రుబ్బి, తయారై ఏమండీ కోసం ఎదురుచూస్తున్నాను. ఏమండీ హడావిడి వచ్చి, "పదపద , ఎగ్జాంస్ ఐపోయాయని అందరమూ సినిమా ప్రోగ్రాం వేసుకున్నాము."అని హడావిడి చేసారు.

"సినిమాకా ? సామాన్లు తెచ్చుకోవాలి కదా."అన్నాను.

"పరవాలేదు లే రాత్రికి, రేపు బ్రేక్ ఫాస్ట్ కూ పెసరట్టు, మాగాయి తినేద్దాము.అంతగా ఐతే లంచ్ కూడా మెస్ లో తినవచ్చు. లంచ్ ఐనాక అటునుంచి అటే వెళ్ళి సామాన్లు తెచ్చుకుందాం.పద"అన్నారు.

సినిమా అయ్యాక అందరూ అక్కడే ఉన్న ఉడిపి హోటల్ లో కి నడిచారు.నేను  అంత కష్టపడి రుబ్బిన పెసర పిండి పాడైపోతుంది అని గొణుగుతుంటే,ఏమండి మేము ఇంటికి వెళుతాము చెప్పి అని వచ్చేసాము. ప్రెషప్ ఐ అట్లు వేయటం మొదలు పెట్టాను.వేడివేడిగా అట్లు తిందామనుకుంటే  వేసిన అట్టు వేసినట్లే పెనం కు అతుక్కుపోతోంది.దాని దుంపతెగ ఎంతకీ ఊడిరాదే! అట్లకాడ తో గీకీ గీకీ ఆ ముద్దను సింక్ లో పడేయటమూ, ఇంకోటి వేసి మళ్ళీ గీకటం.ఏమండీ కూడా ప్రయత్నం చేసారు.అబ్బే ఏమాత్రం లొంగలేదా పెసరట్టు.అదే పిండి, అదే పెనం, అదే స్టవ్.ఎప్పుడూ చేసేవే.మరి ఇప్పుడేమొచ్చింది వాటికి.రేపొద్దున బ్రేక్ ఫాస్ట్ కు కాదుకదా ఇప్పుడు డిన్నర్ కు కూడా లేకుండా పిండి మొత్తం ఐపోయి చేయి నొప్పి మాత్రం మిగిలింది.ఇద్దరమూ మొహామొహాలు చూసుకుంటూ కూర్చున్నాము.మొహాలు చూసుకుంటూ కూర్చుంటే కడుపు నిండదుగా!అప్పటికి రాత్రి పదకొండైంది.బయట కనీసం పండ్లేమైనా దొరుకుతాయేమో చూసొస్తానని ఏమండీ స్కూటరేసుకెళ్ళి చుట్టుపక్కలంతా వెతికారు.ఎక్కడా ఏమీ దొరకలేదు.ఇక చేసేదేమీ లేక రాత్రి కోసం తోడుబెట్టిన పెరుగు ఇద్దరమూ చెరో కప్పూ తిని, మరునాటి కాఫీ కోసం ఉంచిన పాలతో చేరో కప్ కాఫీ తాగి పడుకున్నాము. పెరుగూ. కాఫీ సూపర్ కాంబినేషన్ కదా!

మరునాడు బ్రేక్ ఫాస్ట్ , లంచ్ మెస్ లో కానిచ్చేసాము.లంచ్ తరువాత మెస్ నుంచే కిరాణా దుకాణం వెళ్ళాము.దుకాణం లో ని పని పిల్లవాడు "ఏమి కావాలి?"అని అడిగాడు.అవునూ ఏమేమి కావాలని చెప్పాలి? మళ్ళీ ఇద్దరి కీ అనుమానం.బియ్యం ను చావల్ అని, పిండిని ఆటా అని, పప్పును దాల్ అని అంటారని మాత్రమే తెలుసు.కానీ ఏవేవి ఎంతెంత కావాలని అడగాలి ? కాస్త ఆలోచించి,"చావల్ అధా కిలో, దాల్ ఆధా కిలో"అని చెపుతుండగా ఆవాలని రాయీ అంటారనీ, జీలకర్రను జీరా అంటారనీ గుర్తొచ్చి,"రాఈ ఏక్ కిలో, జీరా ఏక్ కిలో, ఆటా ఏక్ కిలో"అని చెప్పాను.అతను "దాల్ కౌన్ సా దాల్?"అని అడిగాడు.అవునూ కంది పప్పు ను ఏమంటారు? అని ఇద్దరమూ ఆలోచించాము కాని తెలీలేదు.ఇంతలో దుకాణం పిల్లవాడు మిగితా సామాన్లు పొట్ల కట్టి తెచ్చాడు.ఇదేమిటి బియ్యం ఇంత తక్కువగా, ఆవాలూ జీలకర్ర ఇంత ఎక్కువగా ఉన్నాయి అని గడబిడ పడ్డాను.ఏమి దాల్ కావాలో చెప్పండి అన్నట్లు నిలబడ్డాడు.ఏమండీ "సాంబార్ చేసుకుంటామే ఆ దాల్"అన్నారు.అతను అది నాకు తెలీదు అన్నాడు అతను..ఇంతలో అక్కడే బల్ల ముందు కుర్చీలో కూర్చొని కునికిపాట్లు పడుతున్న దుకాణం ఓనర్ మా ఇబ్బంది చూసి లేచి వచ్చి "నయా సాదీ హువా క్యా? మదరాసీ హై క్యా?"అని అడిగాడు.ఏమండి అవును అన్నారు.

అప్పుడు ఆయన "ఇక్కడికి దగ్గరలో ఒక మదరాసీ వాళ్ళున్నారు.ఆ అమ్మ ఎప్పుడూ మా దగ్గరే సామానులు కొంటుంది.వెళ్ళి వాళ్ళ ను అడగండి.మీకు ఏమేమి కావాలో చెపుతారు."అని వాళ్ళ ఇంటి అడ్రస్ చెప్పాడు.

వాళ్ళ ఇల్లు తొందరగానే కనుక్కున్నాము.బెల్ కొట్టగానే ఒకాయన వచ్చి తలుపు తీసి, మమ్మలిని చూసి ఆశ్చర్యపోయి ఏమిటి అని అడిగారు.ఏమండి మమ్మలిని పరిచయము చేసుకొని, మాకు వచ్చిన ఇబ్బంది చెప్పి,దుకాణాదారు వాళ్ళ అడ్రెస్ ఇచ్చాడని చెప్పారు.ఆయన మమ్మలిని లోపలికి ఆహ్వానించి , మమ్మలిని కూర్చోమని "ప్రమీలా"అని పిలిచారు.లోపలి నుంచి ఒకావిడ వచ్చారు.ఇద్దరూ నడి వయసు దంపతులలా ఉన్నారు.ఆవిడను చూపిస్తూ," నా భార్య ప్రమీల.నా పేరు రామారావు"అని మాకు పరిచయం చేసి "వీళ్ళు కొత్తగా పెళ్ళైన వాళ్ళుట.సరుకులు కొనుక్కోవటానికి దుకాణం కు వస్తే ఏమి కొనుక్కోవాలో తెలీలేదుట.శేట్ జీ మనింటికి పంపాడుట."అని ఆవిడకు చెప్పారు.

ఆవిడ మమ్మలిని మరీ ఏమీ తెలీని పిచ్చిమొహాలనుకుంటుందేమో నని,ఏమండీ ఏదో చెప్పబోయే లోపలే "అన్ని సరుకులూ కాదండీ.బియ్యం అర్ధకిలో, పిండి కిలో ,ఆవాలూ జీలకర్రా కిలో కిలో చెప్పానండి.కానీ పప్పులను ఏమంటారో తెలీలేదు."అని గబగబా చెప్పేసాను.

రామారావుగారు "బియ్యం అర్ధకిలో, పిండి కిలో చెప్పావా? పిండి ఎక్కువెందుకు చెప్పావు ? ఆవాలు కిలో చెప్పావా?ఆవకాయ పెడతావా?" తమాషాగా అన్నారు.

ఏదో ఊపులో చెప్పానే కాని అసలుకే కొత్తవాళ్ళతో మాట్లాడాలంటే నే నాకు భయం.పైగా ఆయన అలా నవ్వుతూ అంటే ఇంకా భయం వేసింది."ఏమండీ పొద్దునా సాయంకాలమూ ఫులకాలే తింటారండీ.అందుకని ఆటా కిలో చెప్పానండి.నాకు ఆవకాయ పెట్టటం రాదండి."అన్నాను బిక్క మొహం వేసుకొని భయం భయం గా.

"మీరూరుకోండి."అని ప్రమీలగారు ఆయనను మందలించి,"నువూ రామ్మా .సరుకులు చూపిస్తాను"అని నా భుజం చుట్టూ ఆప్యాయంగా చేయి వేసి వంటింట్లోకి తీసుకెళ్ళారు.ఏమండి రామారావుగారిని అడిగి పెన్, పేపర్ తీసుకొని మా వెనుకే వచ్చి, "ఊరికే వినటం కాదు ఈ పేపర్ లో వాటి పేర్లు హిందీలో ఏమంటారో రాసుకో"అని నాకు ఇచ్చారు.

"కంది పప్పు ను తూర్ దాల్ అంటారు.మీకు నెలకు ఒక కిలో సరిపోతుంది.ఇది శెనగపప్పు.దీన్ని చన్నా దాల్ అంటారు.పోపులోకే కదా పావుకిలో చాలు."అని ఒక్కొక్క పప్పునూ చూపిస్తూ చెపుతున్న ఆవిడతో,"శెనగ పప్పు అంటే భక్షాలు చేస్తారు కదా.అదేగా ఐతే ఒక కిలో తీసుకుంటాను."అన్నాను.

"నీకు భక్షాలు చేయటం వచ్చా?"ప్రమీలగారు ఆశ్చర్యంగా అడిగారు.

"ఓ వచ్చండి.మా అత్తగారు చేస్తుంటే చూసాను."అన్నాను.

ఆవిడ ఇంకేమీ అనకుండా సరుకులన్నిటి పేర్లూ హిందీ లో చెప్పి, సుమారు మా కిద్దరికీ నెలకు ఎంత అవసరముంటాయో చెప్పారు.అన్నీ వివరంగా బుద్దిగా రాసుకున్నాను.ఆ తరువాత కాసేపు  కబుర్లు చెప్పుకుంటూ కూర్చొని, ప్రమీలగారు పెట్టిన మైసూర్ పాక్,జంతికలూ తిని , చాయ్ తాగి ఆవిడకు థాంక్స్ చెప్పి లేచాము.అప్పుడప్పుడూ రమ్మని మమ్మలిని వాళ్ళు,వాళ్ళను కూడా మా ఇంటికి రమ్మని మేమూ ఆహ్వానించుకున్నాము.ఆ విధం గా నా వంటింటి మీద విజయం సాధించాను అనుకోని సంబరపడ్డాను.

మరునాడు ఆదివారం కావటం తో తీరికగా బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసి, పప్పు ,పాలకూర కలిపి కుక్కర్ లో వేసి, స్టవ్ మీద పెట్టి, డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చొని ఏదో రాసుకుంటున్న ఏమండీ పక్కన కూర్చొని దొండకాయలు కట్ చేస్తున్నాను.ఇంతలో "ఢాం" అని పది తుపాకులు ఒక్కసారే పేల్చినంత పెద్ద సౌండ్ వచ్చింది.ఇద్దరమూ ఉలిక్కి పడ్డాము.ఆ చప్పుడు ఎక్కడి నుంచి వచ్చిదో అర్ధం కాలేదు.ఇంతలో బయట నుంచి "కుమార్. . .  కుమార్ "అని గట్టిగట్టిగా పిలుస్తూ ఎవరో తలుపులు దబదబ బాదుతున్నారు.ఏమండీ గబగబా వెళ్ళి తలుపు తీసారు.పక్కింటి కాప్టెన్.బల్బీర్ ,ఆయన భార్య ఇంకా కిందింటి వాళ్ళు చాలా మంది అక్కడ ఉన్నారు.ఏమైందో మాకు అర్ధం కాలేదు.బల్బీర్ "ఏమైంది?అంత పెద్ద చప్పుడు వచ్చింది.మీరిద్దరూ బాగానే ఉన్నారుగా?"అని కంగారుగా అడిగాడు.

"మాకేమయ్యింది.చప్పుడు మా ఇంట్లో నుంచి వచ్చిందా?" అన్నారు ఏమండి.

అందరూ ఇల్లంతా హడావిడిగా వెతుకుతున్నారు.ఇంతలో ఎవరో వంటింట్లో నుంచి "ఇక్కడ కుక్కర్ పేలింది."అని అరిచారు.అందరూ అటెళ్ళారు.

కుక్కర్ మూత ఊడి కిందపడిపోయి ఉంది.పప్పు పైన సీలింగ్ కూ, కిందా అంతా చల్లినట్లుగా పడి ఉంది.గాస్ స్టవ్ నొక్కుకుపోయింది.

"కుక్కర్ పేలి పైకి ఎగిరి ,కిందకు స్టవ్ మీద పడి , కింద నేల మీద కు పడినట్లుంది."అన్నారు ఎవరో.

"ముందు గాస్ బంద్ చేయండి."అన్నారు ఎవరో.ఏమండి గబగబా లోపలికెళ్ళి గాస్ బంద్ చేసారు.అసలు కుక్కర్ ఎలా పేలింది అనుకోసాగారు అందరు.

బల్బీర్ వాళ్ళింటికి లంచ్ కు వచ్చిన కాప్టెన్ స్వామినాధన్ వాళ్ళ అమ్మగారు ,"కుక్కర్ లో నీళ్ళు తక్కువయ్యాయేమో, ప్రెషర్ ఎక్కువై పేలిపోయింది.సేఫ్టీ వాల్వ్ దగ్గర కడిగి నప్పుడు కొబ్బరి పిచో, మట్టో అడ్డంపడి మూసుకుపోయి ఉంటుంది.అందుకని సేఫ్టీ వాల్వ్ తెరుచుకోలేదు. ఇంకా నయం అమ్మాయి బయట ఉండబట్టి సరిపోయింది.వంటింట్లోనే ఉంటే ఏమయ్యేదో."అన్నది.

బిత్తరపోయి జరుగుతున్నదంతా అయోమయం గా చూస్తున్న నా దగ్గరకు వచ్చి ఏమండీ నా భుజం చుట్టూ చేయి వేసి దగ్గరకు తీసుకున్నారు.నన్ను కూర్చోబెట్టారు.అప్పటికి కాస్త తేరుకున్న నా దగ్గరకు ఆ పెద్దావిడ వచ్చి నా తల నిమురుతూ "భయం లేదులే.అదృష్టవంతురాలివి పెద్ద ప్రమాదం తప్పింది.కుక్కర్ లో ఏమి వేసావు ?" అని అడిగారు.

"పాలకూరా,పప్పు వేసాను పిన్నిగారు."అన్నాను.

అందరూ కాసేపు జరిగిన దాని గురించి మాట్లాడుకొని ,మాకు జాగ్రత్తలు చెప్పి వెళ్ళారు.ఆ పిన్నిగారు ఏదో అనుమానం వచ్చినదానిలా "ఏ పప్పు వేసావు ? ఎంత నీళ్ళుపోసావు?"అని అడిగారు.ఆవిడను లోపలికి తీసుకెళ్ళి నేను వేసిన పప్పు చూపించాను."మీరు శెనగపప్పుతో వండుకుంటారా?" కాస్త అనుమానంగా అడిగారు."కాదండీ ఇది కంది పప్పే కదా?"అడిగాను నేను.

"కాదు శెనగపప్పు.దీనికి ఎక్కువ నీళ్ళుపోయాలి.నువ్వు తక్కువ నీళ్ళుపోసావు.పైగా సేఫ్టీ వాల్వ్ మూసుకుపోయింది.అందుకే పేలింది."అని చెప్పి కందిపప్పుకూ, శెనగపప్పుకూ తేడా చూపించి , లేబుల్ మీద వాటి పేరు రాసి డబ్బా మీద అతికించుకో అని సలహా చెప్పి ఆవిడా వెళ్ళిపోయారు.

అప్పటికి స్టోర్ లో సామాన్లు కొనటం ఐపోయి , బిల్ కూడా పే చేసిన మా అమ్మాయి, "అమ్మా రా" అని పిలవటముతో కొత్తకాపురమూ, నా వంటిల్లు నుంచి బయట పడ్డాను.

ఇంకా "ఇంతకీ ఇందులో కందిపప్పు ఏదిరా?" అని తర్జనభర్జనలు పడుతున్న ఆ అబ్బాయిల దగ్గరకు వెళ్ళి "కందిపప్పు కావాలా బాబూ?" అని అడిగాను.

వాళ్ళిద్దరూ నా వైపు చూసి అవునాంటీ అన్నారు ఒక్కసారే.వాళ్ళకు కందిపప్పు చూపించి "దీని మీద తూర్ దాల్ అని రాసి ఉంటుంది.గుర్తుపెట్టుకోండి."అని చెప్పి మా అమ్మాయితో బయటకు నడిచాను.

https://www.youtube.com/watch?v=Rkn7iNNO3t0&t=130s

ప్రభాతకమలం

నమస్తే నా ప్రభాతకమలం కు స్వాగతం.

 నా పేరు కమల పరచ.నేను మాలాకుమార్ అనే పేరు తో రచనలు చేస్తుంటాను.మా ఏమండీగారి పేరు పరచ.ప్రభాత్ కుమార్. మా ఇద్దరి పేర్లు కలిపి పెట్టినదే "ప్రభాతకమలం". మా ఏమండీగారు నా జీవితం లోకి 1968 లో ప్రవేశించాక మేము కలిసి చేసిన మా ప్రయాణం లో,మా ఏమండీగారి తో,మా పిల్లలు,మనవలు,మనవరాళ్ళు, కుటుంబ సభ్యులు, స్నేహితులతో, ఆర్మీలోనూ, సివిల్ లైఫ్ లోనూ పంచుకున్న సంతోషకర సంఘటనలను చిన్న చిన్న కథలుగా రాసుకున్నాను.అవి మీ కందరికీ తెలిసిన విషయమే కదా. ఇప్పుడు అవే కథలను  మీకు ఈ "ప్రభాతకమలం లో వినిపించబోతున్నాను.

నేను నా కథలను వీడియో ఛానల్ చేసుకొని చదువుదామనుకుంటున్నాను అని మా అమ్మాయి తో చెప్పగానే, కవర్ పేజ్ మనమే చేసుకుందాము, ఆన్ లైన్ ఇమేజెస్ వద్దు అని మా మనవరాలు సంజన బొంత( మా మేనకోడలు రమ,capt (నేవీ).రవికుమార్ ల కూతురు) తో వేయించింది.లోగో మా మనవరాలు అదితి నా లోగో ఎలా ఉంటే బాగుంటుందో ప్లాన్ చేసి, తన ఫ్రెండ్ Saraa Murtasతో వేయించింది.ఇక అసలు పని వీడియో క్రియేట్ చేయటము, నేను చదివినది ఎడిట్ చేసి,అన్నీ కలిపి అప్లోడ్ చేయటము మా మేనల్లుడు మాధవ్ జస్వంత్( మా కజిన్ బ్రదర్ శ్రీనివాస్, రాధల కొడుకు) చేసిపెట్టాడు.ఇదంతా మా అమ్మాయి సంజ్యోత్ పరచ డైరెక్షన్ లో జరిగింది.మరి ఇంత మంది సహకారము తో నేను చేసిన ఈ ప్రయత్నం ఎలా ఉందో విని చెపుతారు కదూ!

మా ఏమండీగారి పర్యవేక్షణలో, నేను మాలగా ఎలా మారింది, ఈ ప్రభాత కమలం కథాకమామీషు ఏమిటో ,ఏమండి కథలలోని మొదటి కథ ప్రభాతకమలం లో చెపుతున్నాను వినండి మరి.

“Prabhatakamalam” is a channel through which I will share small anecdotes and stories from my life and times with my beloved “Emandi” Prabhatkumar Paracha. These stories date from 1968 when I first met him, and traverse through our happy experiences with our children, grand children, family and friends both during our army and civilian lives. I hope you enjoy listening to these stories as much as I have enjoyed living them.

Emandi kathalu Story and Narration ; kamala Paracha (malakumar)

Director;Sanjyoth Paracha

Video manager ; Madhav Jaswant

Thambnail illustration ; Sanjana Bontha

Logo; Sara Murtas

Logo management Aditi Magal.

https://www.youtube.com/watch?v=fjkd9q64qfQ&fbclid=IwAR3Y2Pya1y47fMl320kuga7EOpX8GXlRorbB4ywMYdpCbejd-WqkOImE0IA

అందమైన అద్భుతమైన గతమా

అందమైన అద్భుతమైన గతమా

రచన;మాలాకుమార్

(కమల పరచ)

" యే షామ్ మస్తానీ

మద హొష్ కియె జాయె

ముఝె దోర్ కొయి ఖీంచె

తేరి ఔర్ లియె జాయె "

మైక్ లో మృదుమధురంగా డేవిడ్ గొంతులో నుంచి జాలువారుతోంది.ఆ పాట కు అనుగుణంగా అందరి పాదాలు కదులుతున్నాయి.లైట్లు డిమ్ గా వెలుగుతున్నాయి.నా చేయి పట్టుకొని అడుగులు వేయిస్తూ " ఈ   షామ్ ఏమిటీ ఎప్పుడో యాభై ఏళ్ళ క్రితం షామ్ నే నన్ను గుంజేసావు ." అన్నారు ఏమండీ నవ్వుతూ.

"కదా! అందుకేగా అప్పటి నుంచీ నేను కింద పడకుండా పట్టుకొని ఇలా మీ అడుగులో అడుగు వేయిస్తూనే వున్నారుగా " అంటూ చుట్టూ చూసాను.అందరూ  జంటలు జంటలుగా పాదాలు కదుపుతూ అదో అలౌకికమైన ఆనందం లో ఉన్నారు.అది డిఫెన్స్ ఆఫీసర్స్ క్లబ్. కల్నల్ .జార్జ్ 75 వ పుట్టిన రోజును వాళ్ళ పిల్లలు అరేంజ్ చేసారు.ఆయన పాత మితృలందరినీ పిలిచారు.అంతే కాక అప్పటి వాళ్ళకు ఇష్టమైన మ్యూజిక్ మాస్టర్.డేవిడ్ ను పిలిచారు.అతను పెద్దవాడైపోయినప్పటికీ ,వీళ్ళ ఆహ్వానాన్ని మన్నించి వచ్చి, అందరికీ ఇష్టమైన పాటలు పాడుతున్నాడు.అంతా ఉత్సాహంగా పాదాలు కదుపుతూ , ఉషారుగా డైభైలో ఇరవై వచ్చేనా ఎవరికైనా అంటే ఆహా అనేస్తున్నారు.ఇంతలో ఎవరొ "అరే భాయ్  హం బుడ్డే నై హుయే బోలో జై జై శివ శంకర్ " అని అరిచారు.అంతే మ్యూజిక్ ఊపందుకుంది.మరి అందరూ రాజేష్ ఖన్నా అభిమానులు!

డాన్స్, కేక్ కట్టింగ్, డిన్నర్ అంతా ముగిసి ఇంటికి వచ్చేసరికి పదకొండైపోయింది.ఒకప్పుడు డాన్స్ అంటే రాత్రి తెల్లవార్లూ చేసి, తెల్ల వారుఝామున క్లబ్ లో ఏదో ఇంత తినేసి వచ్చేసేవాళ్ళము.నేను అదే అంటే "ఎంత కాదనుకున్నా వయసొచ్చేస్తోందిగా ?" అని నవ్వారు ఏమండి.

ఇంటి మెట్లెక్కుతుండగా , మెట్ల పక్కనున్న పారిజాతం, "హాయ్ "అని పలకరించింది."అరెరే ఈ రోజు నిన్ను పలకరించలేదు కదూ ,ఇప్పుడే వస్తానుండు."అని లోపలకెళ్ళి ఫ్రెషప్ ఐ వచ్చి, బాల్కనీ లో కూర్చున్నాను.పారిజాతాన్ని చూస్తుంటే,గేట్ కాంపౌండ్ వాల్ మీద నుంచి "నీకెప్పుడూ అదంటేనే ఇష్టం.నాతో మాట్లాడనే లేదు."అని మూతి ముడిచింది రాధామాధవం.

"అలగకురా బంగారూ."అని రాధామాధవం ను బుజ్జగిస్తుంటే,

"ఏమంటున్నాయి నీ బంగారు తల్లులు?ఇదో కాఫి తాగు ఇంకాస్త ఓపికొస్తుంది వాటితో ముచ్చట్లాడేందుకు." ఎప్పుడు కలిపారో ట్రేలో రెండు కాఫీ కప్ లు తీసుకొని వచ్చి,నాకో కప్పు ఇచ్చి, ఏమండీ ఒక కప్పు తీసుకొని పక్క కుర్చీలో కూర్చున్నారు.

కొద్ది క్షణాలు మౌనం లో గడిచిపోయాయి.

"అవునూ నీ మాలతీలత ఎప్పుడు పెద్దగా అవుతుంది? ఎప్పుడు మనం దాని దగ్గర నిలుచొని పాట పాడుకోవాలి? అన్నారు బాల్కనీ మొదట్లోకి కొద్దిగా పాకిన మాలతి తీగను చూస్తూ.పాల్గుణచంద్రుని కాంతిలో మొక్కలన్నీ మెరిసిపోతున్నాయి.రోడ్ మీద ఎవరూ లేరు.అంతటా నిశబ్ధంగా ఉంది.ఆ నిశబ్ధం,సన్నగా వీచే గాలికి తలలూపుతూ ,సువాసనలు వెదజల్లుతున్న పూల తీగలు,ఆకాశంలోని చందమామ వాతావరణం హాయిగా ఉంది.

వాటిని చూస్తూ నేను ఏమండీని  " ఏ పాట పాడుతారేమిటి ?" అని అడిగాను నవ్వుతూ.

"పచాస్ సాల్ పహలే హమే తుంసే ప్యార్ తా, ఆజ్ భీ హై,ఔర్ కల్ భీ రహేగా " అన్నారు.

"అబ్బో " అంటూ చిన్నగా లేచి కింద కూర్చొని ఆయన మీద తల ఆనించాను.

ఇద్దరమూ కాసేపు ఏవో ఆలోచనలలో ఉండిపోయాము.కొద్ది సేపయ్యాక నేను "ఏమండీ ఎన్ని సార్లు ,ఎన్ని సంవత్సరాల నుంచి అడుగుతున్నాను కాశీ వెళుదామని.హిందువులమై ఉండి ,హిందువుల పుణ్యక్షేత్రం చూడకపోతే ఎట్లా ? ఇప్పుడు మనము ఫ్రీనే కదా వెళ్దామండీ.” అన్నాను.

"ఇప్పుడు బ్రిడ్జ్ టోర్నమెంట్స్ ఉన్నాయికదా .అవైనాక వెళుదాములే పది రోజుల తరువాత."అన్నారు ఏమండి.

"ఈ మధ్య నాకు నాగార్జున సాగర్ కూడా వెళ్ళాలని ఎందుకో చాలా అనిపిస్తోంది."అన్నాను.

"ఎందుకు?" అని అడిగారు.

"మన పెళ్ళి చూపులు అక్కడే కదా అయ్యాయి.మీకు గుర్తుందా ? పెళ్ళి  మాటలన్నీ అయ్యాక నాన్నగారు లెఫ్ట్ కెనాల్ దగ్గరికి, డాం దగ్గరికి తీసుకెళ్ళారు.అప్పుడే తవ్వుతున్న కెనాల్ కిందికి మీరు రాళ్ళ మీద నుంచి దూకుతూ వెళుతుంటే మొదటిసారి చూసాను మిమ్మల్ని. అమ్మ తలెత్తవద్దు అంటే చూపులప్పుడు తలెత్తనే లేదు నేను.కెనాల్ దగ్గర మీరు కిందికి దిగుతున్నప్పుడు, నాన్నగారు నా దగ్గరికి వచ్చి,నువ్వు ఆ అబ్బాయిని చూసావా అసలు ? అదిగో అతనే అని మిమ్మలిని చూపించారు.అప్పటి వరకు ముమ్మలిని చూడలేదు. అక్కడ నుంచి డామ్ దగ్గరకు వెళ్ళాము.అక్కడ శివాలయం లోకి వెళ్ళి మనిద్దరినీ దండం పెట్టుకురమ్మన్నారు అత్తయ్యగారు.గుడి దగ్గరికి వెళ్ళాక "చెప్పులిప్పాలా ?" అని అడిగారు మీరు నన్ను.పెద్ద గుళ్ళోకెళుతే చెప్పులిప్పాలని తెలీనట్లు .అదే మన మొదటి మాట.మనిద్దరినీ కలిపిన ఆ కృష్ణమ్మనీ,ఆ శివయ్యనీ ఓ సారి చూడాలని ఉందండీ ."అన్నాను.

"అసలు నీకివన్నీ ఎట్లా గుర్తుంటాయి ? ఏదో మాట్లాడించాలి కదా అని అడిగాను.ఎప్పుడూ గతం లోనే ఉంటే ఎట్లా?"అన్నారు ఏమండి నవ్వుతూ.

"ఈ మలి వయసులో  ఎంతో అందమైన, అద్భుతమైన ఆ గత అనుభూతులను తలుచుకుంటే ఎంత బాగుటుందో తెలుసా ?" అన్నాను పరవశంగా .

"సరే సరే.నీకెప్పుడో చెప్పానుగా ఐ ఆం ఆల్ వేస్ ఎట్ యువర్ సర్వీస్ అని." అన్నారు.

"అట్లాగే అంటారు. ఏమండీ . . . ఏమండీ మనము కూడా మీ 75 వ పుట్టినరోజు ఇలాగే సెలబ్రేట్ చేసుకుందామా? పిల్లలను కూడా రమ్మందాము "అన్నాను.

నా తలను మృదువుగా నిమురుతూ" దానికింకా చాలా టైం ఉంది కదా ,అప్పుడాలోచిద్దాములే.ఐనా ఎప్పుడూ పాటలు,పువ్వులు, ఊళ్ళు తిరుగుదాం, పుస్తకాలేనా? కాస్త నా మాట వినిపించుకోవు ."అన్నారు.

"వింటాను కాని ఇప్పుడు కాదు.కాశీ, నాగార్జునసాగర్ వెళ్ళాలి ఇంకా ఏమండీ నన్ను హిమాలయాలు తెగ పిలుస్తున్నాయి.ఓసారి హిమాలయాలకు కూడా వెళ్ళొద్దాము.అవన్నీ అయ్యాక మీరు చెప్పే మాట వింటాను దానికింకా చాలా సమయము ఉంది."అన్నాను ఏమండీ లాగా అంటూ.

అప్పుడే నా మనసు హిమాలయాలల్లో కి వెళ్ళిపోయింది. తెల్లని మబ్బులు చేతికి అందేట్టుగా దూది పింజల్లా అలా . . .  అలా. . .  తేలిపోతున్నాయి.ఎత్తైన హిమాలయాలు తెల్లతెల్లగా,చల్లచల్లగా మనసును ఊహలలో తేలిస్తున్నాయి.అక్కడక్కడ లోయలూ, వాటిల్లో అందమైన పూల తోటలూ మనోహరము గా ఉన్నాయి.

"హిమగిరి సొగసులూ , మురిపించును మనసులూ"అని పాడుకుంటూ ఏమండి చేయి పట్టుకొని, ఆ హిమాలయాలల్లో అలవోకగా నడిచేస్తూ,"ఏమండీ ఇది సిమ్లా నా,డార్జిలింగా ?" అని అడిగాను.

"ఏదైతే నేమి నీ మనసుకు నచ్చే హిమాలయాలు,పద ఎక్కడి దాకా ఎక్కుతావు ? "అన్నారు.

"ఎక్కడికైనా సరే నా మీద మీ ప్రేమనంతా మీ హృదయం నిండా ,కళ్ళల్లో నింపుకొని నన్ను తీసుకుపోతుంటే రానంటానా?ఎక్కడికైనా వస్తాను.ఎక్కడికి రమ్మన్నా వస్తూనే ఉన్నాను కదా, రానని ఎప్పుడైనా అన్నానా ? మీ వెంటే నేను, మీ అడుగులల్లోనే నా అడుగులు." ఉద్వేగంగా అన్నాను.

"ఆహా" తమాషాగా అన్నారు.

ఆ మంచుపర్వతాలల్లో అలా. . . అలా. . . నడుస్తూ ఉన్నాము.ఇంతలో ఆ తెల్లని దూదిపింజలు నల్లని కారుమేఘాల్లా కమ్ముకొచ్చేసాయి. నీలాల గగనం నుంచి ధారాపాతంగా నీళ్ళు కారిపోతున్నాయి.ఎటుచూసినా నీళ్ళే! తెల్లని మంచు, లోయలూ,తోటలూ అన్నీ ఏవీ? నీళ్ళూ. . . నీళ్ళూ. . . నీళ్ళూ  ఏమిటీ ఈ నీళ్ళన్ని ఇలా నా చుట్టూ చేరిపోతున్నాయి.వంటరిగా నీళ్ళ మధ్య లో నిలబడ్డానేమిటి? గుండె దడదడ లాడిపోతోంది.కాళ్ళు వణుకుతున్నాయి. నన్ను చిరునవ్వుతో చూస్తూ,మురిపెంగా చేయి పట్టుకొని నడిపిస్తున్న ఏమండీ ఏరీ ?

"ఏమండీ . . . ఏమండీ . . . ఏమండీ" గట్టి గట్టిగా పిలుస్తున్నాను.

"అమ్మా." మా అమ్మాయి పిలుపు విని ఉలిక్కిపడి చుట్టూ చూసాను . కాలం ఎప్పుడాగిపోయింది ?ఏమి జరుగుతోంది?నేనేమి చేస్తున్నాను ఎమో!ఏమి మాట్లాడుతున్నాను ఏమో!ఎవరితో మాట్లాడుతున్నాను ఏమో?ఎక్కడున్నాను?కాశీ వచ్చామట! ఇదేనా కాశీ ? నేను కొన్ని సంవత్సరాలుగా వద్దామనుకున్నదీ, విశ్వేశ్వరుని దర్షించుకుందామనుకున్నదీ ఈ కాశీయేనా !టోర్నమెంట్స్ ఐపోయాయా! ఇద్దరమూ వచ్చామా ?

"రా అమ్మా"అన్నాడు మా అబ్బాయి. అబ్బాయి చేతిలోని సంచీని చూసి,"బేటా ఆ సంచీ నాకివ్వు.నేను పట్టుకుంటాను.వళ్ళో పెట్టుకోవచ్చో లేదో నాకు తెలీదు.నా ఏమండి చివరి క్షణం వరకూ నా దగ్గరే ఉండాలి."అన్నాను చిన్నగా వణుకుతూ.

మా అమ్మాయి నన్ను పట్టుకొని పడవ లో కూర్చోపెడుతూ,"అమ్మా నీకెట్లా ఇష్టమైతే అట్లా చేయి.ఇతరులకు ఇబ్బంది కలిగించనిది,మన కిష్టమైనది మనము చేసుకోవచ్చు అనేవారు డాడీ ఎప్పుడూ గుర్తుంది కదా.ఈ సంచీ నీదగ్గర ఉంటే ఎవరికీ ఏ కష్టమూ లేదు."అని చెపుతూ కూర్చోబెట్టి , ఆ సంచీ నా చేతికి ఇచ్చింది.

"ఈ సంచీలో రోజూ బయటకు వెళ్ళినఫ్ఫుడు డాడీ కోసం, ఒక మజ్జిగ సీసా,నాకోసం ఫ్రూట్ జ్యూస్, బిస్కెట్ పాకెట్, ఒక పండు పెట్టుకొని తీసుకెళ్ళేదాని."అన్నాను సంచీని  నిమురుతూ.

" "ఎప్పుడూ పిల్లలకేనా నూనే రాసి, నలుగు పెట్టేది?  నాకూ రాయొచ్చుగా ?

"పిల్లలవంటే చిన్ని శరీరాలు.మీ వీపు పదెకరాల పొలం అంతుంటుంది బాబూ .నేను రాయలేను , నాకు చేతులు నొప్పి పుడుతాయి."

"నూనె రాయమన్నానని కుంకుడుకాయ రసం కళ్ళల్లో పోస్తున్నావా ? అబ్బా చిన్నగా ."

"అయ్యో సారీ సారీ కళ్ళల్లో పడిందా ?" "

ఏదీ ఆ పదెకరాల వీపు ? ఈ చేతిలో ఇమిడిపోయిందా? ఏవీ ఆ ప్రేమ నిండిన నయనాలు ఎక్కడున్నాయి?  ఆ సంచీని గుండెకదుముకున్నాను.

"అమ్మా" అంటూ చేయిచాపాడు.

చుట్టూ చూసాను.నది మధ్యలోకి వచ్చాము. చుట్టూ నీళ్ళు!మధ్యలో పడవలో మేము!సంచీలో నుంచి ,తెల్లని వస్త్రములో కట్టి ఉన్న కుండను తీసి, చివరిసారిగా కళ్ళ నిండుగా చూసుకొని, కళ్ళకద్దుకొని ఇచ్చాను.మా అమ్మాయి తీసుకొని కళ్ళ కద్దుకొని తమ్ముడికిచ్చింది.వస్త్రము ముడి విప్పి నదిలో వేసి, కుండను కూడా వదిలాడు.చేతిలోని సంచీని కూడా నదిలో వదిలేసాను.నది మీద ఆ వస్త్రము తేలుకుంటూ దూరంగా, చాలా ,చాలా దూరంగా సాగిపోతూ.. . కనుమరుగైంది . . .

పడవ వడ్డుకు చేరింది.చెక్కలతో ఉన్న స్టేజ్ మీదకు దిగాము.వెను తిరిగి చూసాను.నా ప్రపంచాన్ని తనలో కలుపుకొని నిశ్చలంగా, గంభీరంగా ఉంది గంగమ్మ!

“పూల రధం లో కొత్త కాపురానికి తీసుకెళ్ళావు.

వంటరిగా నీ చేతిని అందుకొని అంత దూరం వచ్చినప్పుడు భయపడ్డా,

ఆప్యాయంగా బ్రతిమిలాడే అమ్మలా నువ్వున్నావని ధైర్యం తెచ్చుకున్నాను.

ఏ పనీ చేతకానప్పుడు నాన్నవై అన్నీ నేర్పావు.

ఆనాటి నుంచి నీ వెనుకే నా అడుగు

నీ వెంటే నా అడుగు

నాదని  వేరే ఏదీ లేనేలేదు.

నా గుండె ఏమండీ ఏమండీ అంటున్న

చప్పుడు వినిపిస్తోందా?

నీ కళ్ళల్లో ప్రేమలు నాకు ప్రకాశానిచ్చాయి,

ఎన్నో మధురానుభూతులను అందించి ,

 పూల పల్లకీ లో ఊరేగించి,

మాటైనా చెప్ప కుండా ,నేను అందుకోలేనంత దూరానికి వెళ్ళిపోయావు

భర్త,హితుడు,స్నేహితుడు,తండ్రి,సోదరుడు,గురువు అన్నీ నీవైన నువ్వు ఇలా హటాత్తుగా మాయమవటం న్యాయమా?

it's not fair

అందమైన, అద్భుతమైన గతమా నీకు నా కన్నీటి నివాళి.”

పిల్లలిద్దరూ చేరోపక్కన నిలబడి,నా చేతులను పట్టుకొని "పదమ్మా" అన్నారు.

నా అడుగుల దిశ మారింది!

(సాహితి,ప్రతిలిపి,ఫేస్ బుక్  - 4-5-2020)

( దీనితో నా "ఏమండీ కథలు " పూర్తయ్యాయి.నా ఏమండీ కథలను ప్రచురించిన వివిధ పత్రికల ఎడిటర్ లకు, ఫేస్ బుక్ లోని వివిధ గ్రూప్ ల అడ్మిన్ లకూ,ఆదరించిన పాఠకులకు ధన్యవాదాలు.

నేనూ-నా ఏమండీ కలిసి రాసుకున్న మా కథలు మాకే అంకితం.

ఏడాది నుంచీ నా తిక్కనూ,దుఃఖాన్ని భరిస్తున్న నా కుటుంబసభ్యులకు, మితృలకు ధన్యవాదాలు చెప్పను.వాళ్ళు నన్ను భరించాల్సిందే తప్పదు :)  )